Parwowiroza psów

Parwowiroza psów. Jest to ostre, bardzo zaraźliwe zapalenie jelit, najczęstsza choroba psów na całym świecie. Główna przyczyna padnięć szczeniąt do 6 miesiąca życia.. Znana jest od 1978 roku. Parwowirus atakuje układ trawienny oraz serce psa. Obecne typy wirusów atakują głównie układ trawienny. Zarażony pies ma krwawą biegunkę, trudności z oddychaniem i w przypadku równoczesnego zaatakowania mięśnia sercowego arytmię serca. Szczenięta są bardzo podatne na zarażenie. Niestety odpowiednio nieleczone najczęściej kończą tragicznie. Aż w 90% przypadków nieleczonej parwowirozy u szczeniąt kończy się ona ich śmiercią.

Przyczyny:

Obecnie parwowirozę wywołuje najczęściej parwowirus psów typu 2B. Źródłem zakażenia są psy. U wielu dorosłych psów zakażenie parwowirozą przebiega bezobjawowo (22-48%). Przez ok. 7-10 dni wydalają one jednak zarazek wraz z kałem. Jeden gram kału może zawierać nawet miliard wirionów, co teoretyczne wystarcza do zarażenia miliona psów. Jest on bardzo odporny na działanie czynników środowiska zewnętrznego. W kale, w temperaturze pokojowej, zachowuje zakaźność przez 6 miesięcy. W domowych środkach czystości jedynie podchloryn sodu (zawarty np. w Domestosie) niszczy ten wirus, ale dopiero po godzinie działania. W efekcie środowisko, zwłaszcza miejskie jest powszechnie skażone tym wirusem.
Zarazki parwowirozy mogą być przyniesione do domu na butach, ubraniu lub innych przedmiotach. Również suka może przynieść wirus na sierści, sutkach lub opuszkach łap. Parwowirusa mogą także przenosić koty, gryzonie i stawonogi. Szczeniak może się zarazić polując na mysz lub koniki polne.
Najczęściej chorują szczenięta od 6 tygodni do 6 miesięcy, natomiast u wielu psów dorosłych infekcja przebiega bezobjawowo.

Objawy: wymioty, posmutnienie psa, biegunka.

Przebieg choroby:

Od momentu zarażenia się przez psa parwowirozą do pierwszych objawów upływa 4-6 do 14 dni. Choroba zaczyna się od nagłych uporczywych wymiotów. Pies traci apetyt i wyraźnie robi się smutny. Dostaje też wysokiej gorączki około 40°C. W miarę rozwoju choroby pojawia się biegunka często z domieszką krwi. W jej wyniku następuje odwodnienie, spadek masy ciała i zaburzenia elektrolitowe. Wreszcie obserwujemy spadek temperatury ciała. Pies ma podkasany brzuch i wygięty grzbiet, jest to objaw bolesności. Na koniec pies przestaje wstawać. Może też dojść do posocznicy i wreszcie do śmierci zwierzęcia.
Nie leczony pies może paść w ciągu 2-3 dni. Jeśli natomiast przeżyje, nabiera odporności na co najmniej 20 miesięcy, a być może nawet na całe życie.

Leczenie:

Leczenie polega przede wszystkim na podawaniu dożylnym lub podskórnym płynów elektrolitowych, witamin, antybiotyków. Jeśli terapia jest podjęta w miarę wcześnie, to zazwyczaj kończy się wyleczeniem i szybkim powrotem zwierzęcia do zdrowia. Powodzenie leczenia w dużej mierze zależy od właściciela, który powinien choremu zwierzęciu zapewnić optymalne warunki. Musi mu zapewnić ciepły kąt, aby odwodniony zwierzak nie tracił dodatkowo temperatury, oraz ograniczył możliwość ucieczki. Psy chore na parwowirozę mają tendencję do skrywania się w różne ciemne miejsca, dlatego bardzo często oddalają się od domu.

Jak zapobiec tej chorobie:

Aby zabezpieczyć psa przed parwowirozą, należy zaszczepić go na tę chorobę. Zwykle podajemy szczepionkę skojarzoną, czyli taką która zabezpiecza psa również przed innymi chorobami. Najlepiej jest szczepić szczenięta w 6, 9 i 12 tygodniu życia. Po upływie około roku powinno się psa doszczepić. Natomiast dorosłe psy powinny być doszczepiane co 3 lata. Warto to robić gdyż wirus parwowirozy mutuje co kilka lat i szczepionki są uaktualniane o nowe antygeny.
Uwaga!
Parwowirusy psów nie stanowią zagrożenia dla człowieka.

Hug